OBFITY POŁÓW I POWOŁANIE RYBAKÓW
Łk 5,1-11
1. Gdzie
rozgrywają się opisywane wydarzenia[1]?
2. Czym
zajmowali się stojący na brzegu rybacy? Jaka jest pora dnia opisywanych
wydarzeń?
3. Dlaczego
Jezus wybrał łódź Piotra (Szymona)? W jakim celu to robi?
4. Jakie
polecenie wydał Jezus Szymonowi? Dlaczego zaskoczyło Piotra?
5. Co
wydarzyło się w życiu Piotra, kiedy doświadczył cudu obfitego połowu?
6. Jakimi
słowami[2]
Piotr zwraca się do Jezusa w tym fragmencie?
7. Jakie
powołanie[3]
Jezus skierował do Piotra (także, co wynika z tekstu, do Jana i Jakuba)?
TRĘDOWATY
Łk 5,12-16
1. Czym
był trąd[4]?
2. Jak
Jezus reaguje na prośbę chorego[5]?
3. Dlaczego
Jezus nakazał uzdrowionemu, aby nie rozpowiadał o swoim uzdrowieniu?
4. Jaką
uwagę o stylu życiu Jezusa zanotował Łukasz (w. 16)?
PARALITYK
Łk 5,17-26
1. Jakie
grupy społeczne[6] wymienione
są w tym fragmencie? Skąd przybyli obecni w domu (może w domu Piotra?) – miejscu
zdarzenia – ludzie?
2. Jaką
uwagę poczynił Łuksza odnośnie Jezusa?
3. Co
wiemy o człowieku przyniesionym „na noszach”?
4. Dlaczego
Jezus poruszył sprawę odpuszczenia grzechów? W jaki sposób nasze grzechy są nam
odpuszczone? Czym jest grzech?
5. W
jaki sposób Jezus udowodnił, że paralityk uzyskał przebaczenie grzechów?
6. Jaka
była reakcja obecnych na całe wydarzenie?
POWOŁANIE LEWIEGO I SPRAWA POSTÓW
Łk 5,27-32
1. Kim
był Lewi[7]?
2. Jaka
była odpowiedź Lewiego na wezwanie Jezusa?
3. Co
budziło niezadowolenie[8] faryzeuszy
i uczonych w Piśmie? Co odpowiada na zarzuty Jezus? Jak w tym kontekście
rozumieć służbę i powołanie Kościoła NT?
4. Jakie
przypowieści opowiedział Jezus słuchaczom? Co jest ich przesłaniem?
[1] Jezioro
Genezaret (Morze Galilejskie, Jezioro Tyberiadzkie lub Kinneret) położone jest
w niecce poniżej poziomu morza i otoczone pierścieniem kilkusetmetrowych wzgórz
(w opisanej sytuacji brzegi jeziora służą jako „amfiteatr”). Wody jeziora
obfitują w ryby (żydowscy rabini twierdzili przesadnie, że pływa tam 300
różnych gatunków ryb).
[2] Mistrzu
(gr. epistaza) – przełożony,
zwierzchnik (jedynie Łukasz używa w NT tego określenia i tylko wobec osoby
Jezusa). Panie (gr. Kyrie) – w Biblii
jest to tytuł Boga i Mesjasza.
[3] Łukasz
używa określenia (gr. anthropus dogron), które oznacza „chwytanie jeńców”. Pojawia
się ono w NT tylko jeszcze raz (2 Tm 2,26), opisując ratowanie z sideł diabła
tych, których on żywcem wziął do niewoli. Jezus wezwał do porzucenia „intratnych
biznesów” i nadał uczniom nowy kierunek w ich życiu. Wierność Jezusowi,
stawiana ponad wszystkie inne zobowiązania życiowe, jest charakterystycznym
sposobem określania istoty bycia uczniem Chrystusa.
[4] Trąd był
chorobą skóry, w przypadku której nakazana była izolacja chorego od reszty
społeczności (Kpł 13,45-46). Alfred Edersheim w książce The Life and Times
of Jesus the Messiah (1883)
napisał: „Kiedy chory został uznany za trędowatego, niebawem dane mu było
odczuć głęboką nieczułość systemu rabinicznego. Wypędzenie go poza mury miasta
jawiło się tak oczywistą koniecznością, że sprzeciwienie się temu było karane
chłostą liczącą czterdzieści uderzeń bez jednego. (…) Gdy trędowaty, okryty
żałobnymi szatami, przechodził obok, jego wołanie: «Nieczysty!» miało skłonić innych
do modlitwy o niego – i trzymać się od niego z dala. Nie wolno było go nawet
pozdrawiać, a posłanie miał mieć jak najbliżej ziemi. Każde miejsce, w którym
się znalazł, stawało się nieczyste. Należało się od niego trzymać na odległość czterech
łokci (ok. 1,8 m), a gdy trędowaty znalazł się po stronie, z której wiał wiatr,
nawet sto łokci ledwie zdawało się wystarczyć. Rabin Meir nie jadł jajek
kupionych na ulicy, na której pojawił się trędowaty. Inny rabin szczycił się,
że zawsze obrzucał trędowatych kamieniami, aby utrzymać ich na dystans, a inni
ukrywali się lub uciekali” (za: Mark E, Moore, Życie Jezusa Chrystusa.
Chronologiczna historia na podstawie Ewangelii. Tom 1, Warszawa 2016, str.
165-166)
[5] Dotyk i
słowa Jezusa zaspokajają trzy potrzeby: emocjonalną (chory żył w izolacji od
innych – potrzebował „poczuć” dotyk innego człowieka), fizyczną (trędowaty
potrzebował uzdrowienia z choroby skóry) i społeczną (wysłanie do świątyni było
odpowiedzią na potrzebę społeczną – trądowi towarzyszyło społeczne piętno).
[6] Termin „faryzeusze”
pochodzi od hebrajskiego rzeczownika peruszim,
oznaczającego „oddzieleni”. Podobnie
w języku aramejskim termin ten oznacza „oddzielony”, „odseparowany”. Wielu egzegetów wywodzi nazwę stronnictwa, sięgając po etymologię tego rzeczownika i uzasadniając, że
faryzeusze oddzielali się pozostałej części społeczeństwa poprzez
niezwykły nacisk, jaki kładli na znajomość i skrupulatne przestrzeganie Prawa Starego Testamentu. Uczeni podają, że za czasów Chrystusa
stronnictwo faryzeuszów liczyło od pięciu do dziesięciu tysięcy członków.
Nauczyciele Prawa
(dosł. pisarze) mieli początkowo rolę przepisywania zwojów ST. Z powodu
znajomość Pisma zaczęto ich traktować jako nauczycieli Prawa.
[7] Celnicy
byli cywilnymi urzędnikami Heroda. Hebrajskie słowo określające celnika [mokhes] wydaje się wywodzić z rdzenia
oznaczającego „ucisk” lub „niesprawiedliwość”. Żydzi nienawidzili opresyjnego
systemu podatkowego zaprowadzonego przez Rzymian. Nienawiść miała wieloaspektowy
charakter i wiązała się z: wysokością podatków, ich różnorodnością (pogłowne,
mostowe, drogowe, portowe, miejskie, od dochodów, od zboża, od wina, od ryb, od
owoców…), przeznaczeniem tych podatków na bałwochwalcze działania. Nade
wszystko Żydzi nienawidzili podatków, gdyż były symbolem dominacji cesarstwa
nad Izraelem. Każdy Żyd, który był poborcą podatkowym uznawany był za zdrajcę
(możliwa była też forma wykluczenia społecznego).
[8] Bratanie
się z grzesznikami i ucztowanie zamiast postu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz