Łukasza 4,31-44
W SYNAGODZE W KAFARNAUM
Łk 4,31-37
1. Co
wiemy o Kafarnaum[1]?
2. Jak
przyjęli Jezusa mieszkańcy Kafarnaum (porównaj to z przyjęciem, jakie spotkało
Go w Nazarecie)?
3. Co
wiemy o złych duchach[2]?
4. Kogo
demon rozpoznał w Jezusie? Dlaczego demony są bardziej świadome prawdziwej
tożsamości Jezusa niż ludzie zgromadzeni w synagodze, łącznie z Jego uczniami?
5. Jak
Jezus postąpił[3]
z demonem i dlaczego w taki właśnie sposób?
6. Jaki
był skutek konfrontacji Jezusa z demonem w synagodze?
UZDROWIENIA I PRZEJAWY MOCY
Łk 4,38-44
2. Co
takiego zaczyna się dziać w życiu Jezusa, że szuka spokoju na pustkowiu?
3. Jak
opisana jest służba Jezusa wśród tłumów? Jak Jezus określił cel swojej służby?
[1] Kafarnaum leżało na północno-zachodnim brzegu jeziora
Genezaret (ok. 5 km na zachód od Jordanu). Było wielokulturowym ośrodkiem
handlowym, i na rok albo dłużej stało się głównym miastem działalności Jezusa.
Tereny, które leżały wokół Kafarnaum były w znacznej mierze zasiedlone przez
pogan (stąd nazwa „Galilea pogan”), według greckiego podróżnika, historyka i
geografa Strabo, mieszkali tam Egipcjanie, Arabowie, Fenicjanie i Hebrajczycy. O
bliskim związku Jezusa z Kafarnaum świadczą słowa Ewangelistów: Mk 2,1; Mt
4,13. W mieście znajdował się urząd podatkowy, mieszkał tam rzymski setnik – co
wskazywało na fakt, że była to w pewnym sensie placówka wojskowa.
Prawdopodobnie właśnie tam mieszkali Piotr, Andrzej, Jakub i Jan (Mk 1,29).
[2] Grecki wyraz daimonion (zły duch) pojawia się w
Ewangeliach 52 razy. W Biblii demoniczna działalność przejawia się w świecie,
który jest wrogi Bogu i Jego ludowi (Ap 18,2 – Wielki Babilon jest siedzibą
demonów). Demony zwodzą, nauczają (1 Tm 4,11) i oczekują czci dla siebie (Pwt 32,17;
Kpł 17,7; Ps 106,35-39; Kor 10,20-21). Mają świadomość Boga i Jego władzy nad
światem (Jk 2,19). Ich celem jest zamieszkać w ciele człowieka (w jednej osobie
może przebywać ich wiele: kobieta, z której Jezus wyrzucił 7 złych duchów – Łk 8,1-3;
człowiek/ dwaj ludzie z Gerazy – Mt 8,28-34). Demony odpowiadają za różne
schorzenia: brak mowy (Mt 9,32-34), ślepotę i brak mowy (Mt 12,22-30), fizyczne
ułomności (Łk 13,10-13), choroby umysłowe, dręczenie i nadludzką siłę (Mk
5,1-17), epilepsję (Mk 9,14-27). Oczywiście nie możemy wyciągać pochopnych
wniosków, że każda choroba niesie ze sobą element demonicznej obecności.
[3] Jezus nakazał (skarcił, upomniał) demona – użyte jest
tu słowo epetimesen (podobnie jak w historii z teściową Piotra). To określenie jest kluczowe w rozumieniu misji Jezusa, epetimesen to słowo, rozkaz, przez które
sługa Boży pokonuje swoich wrogów, przygotowując nadejście Królestwa Bożego.
[4] Wielka (wysoka) gorączka wskazuje na poważną
dolegliwość, może malarię. Uzdrowienie kobiety było natychmiastowe, tak, że
wstała i zaczęła im usługiwać (gr. diekonei
– od tego terminu pochodzi słowo „diakon” – diakoneo).
[5] W Ewangelii Łukasza Szymon Piotr pojawia się po raz
pierwszy, jednak z tekstu Ewangelii Marka wiemy, że w tym czasie było on już
uczniem Jezusa (Mk 1,16-20; 29-31).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz