EWANGELIA ŁUKASZA - SPOTKANIE ÓSME

Ewangelia Łukasza 6,1-16

SPÓR WOKÓŁ SZABATU

Łk 6,1-11 (zob. Mt 12,1-14; Mk 2,23-3,6)

„w pewien szabat”

1.       Z jakimi zarzutami, jak dotąd, spotkał się Jezus? Kim byli Jego oponenci?

2.       Co to jest szabat[1]?

3.       Czy zachowanie uczniów Jezusa naruszało prawo ST[2]?

4.       W jaki sposób Jezus odnosi się do stawianych Jego uczniom zarzutów[3]?

5.       Porównaj rozważany tekst Ewangelii Łukasza z paralelnymi tekstami z Ewangelii Marka i Mateusza. Jakie wnioski[4] na temat szabatu wyciąga Pan Jezus?

„w inny szabat”

6.       W jakim celu Jezus był w synagodze? Po co przyszli tam faryzeusze i nauczyciele Pisma?

7.       Jak dokonał się cud uzdrowienia?

8.       Czyją reakcję na wydarzenie opisał Łukasz? Jaka to była reakcja?

WYBÓR DWUNASTU

Łk 6,12-16 (zob. Mk 3,13-19; Mt 10,2-4)

1.       Jaki aspekt życia Jezusa został podkreślony w tekście?

2.       Kim są apostołowie[5]?

3.       Dlaczego 12?

---

[1] W jęz. hebr., od rdzenia szbt [ szin + be(j)t + taw] = odpoczywać, ustać, obserwować szabat). Siódmy dzień tygodnia (hebr. jom ha-szwii); dzień wypoczynku w judaizmie, trwający od zachodu słońca (hebr. szkijat ha-cham(m)a) w piątek do prawie godziny po zachodzie słońca w sobotę. Zgodnie z przykazaniami biblijnymi (Wj 23,12; 34,21), tego dnia należy przerwać pracę, aby dać odpocząć niewolnikom i zwierzętom, tak jak Bóg odpoczywał po stworzeniu świata. Święcenie szabatu, jako pamiątkę cyklu stworzenia świata, jak i wyprowadzenia Izraelitów z Egiptu (Wj 20,9-11; Pwt 5,12-15), nakazywało także czwarte przykazanie.  

[2] Faryzeusze zarzucili uczniom Jezusa złamanie prawa ustnego, które z czasem zostało spisane i uporządkowane i znane jest jako Miszna.

[3] Pan Jezus odwołuje się do prawa spisanego: „Czy nie czytaliście?”.

[4] Po pierwsze, we wszelkich religijnych czynnościach należy pamiętać o Bogu i mieć na uwadze Jego naturę. Miłość (miłosierdzie) jest ważniejsze niż drobiazgowe przestrzeganie reguł („Miłosierdzia chcę, nie ofiary” Oz 6,6). Po drugie, podstawową funkcją szabatu jest oddawanie czci Bogu (jest on okazją, aby uczcić Boga w naszym codziennym życiu). Odpoczynek (niewykonywanie żadnych zajęć) jest sprawą drugorzędną. Po trzecie, tradycja ludzka nie może zastąpić Słowa Bożego.

[5] Gr. apostolos oznacza „posłańca wysłanego z pełnomocnictwem”. Posłaniec jest obdarzony autorytetem tego, który go wysyła.

Piotr – (gr. kamień, skała), nim stał się uczniem Jezusa nosił imię Szymon. Imię „Piotr” zostało mu nadane przez Jezusa (Mk 3, 16). Był synem Jony lub Jana, pochodził z Betsaidy. W czasie gdy powołał go Jezus mieszkał w Kafarnaum, gdzie zajmował się łowieniem ryb. Przekazy podają, że działalność misyjna zaprowadziła go do Rzymu, gdzie zginą śmiercią męczeńską ok. 64 r. podczas prześladowań zainicjowanych przez cesarza Nerona.

Andrzej – (gr. mężny), brat Szymona Piotra, pochodził z Betsaidy. W Kafarnaum wraz z Piotrem pracował jako rybak. Według tradycji był misjonarzem na Bałkanach, na terenach dzisiejszej południowej Rosji. W Petrze (Grecja) zginą śmiercią męczeńską.

Jakub Starszy – syn Zebedeusza i brat Jana Apostoła. Wraz z Piotrem i Andrzejem należał do pierwszych powołanych przez Jezusa do grona Apostołów. Jako pierwszy z Apostołów poniósł męczeńską śmierć ok. 42 roku, po ścięciu przez Heroda Agryppę I.

Jan – syn Zebedeusza, brat Jakuba Starszego. Jeden z pierwszych powołanych przez Jezusa. Prawdopodobnie jemu przysługiwał ewangeliczny tytuł „uczeń, którego Jezus umiłował”. Autor Ewangelii, trzech Listów i Apokalipsy.

Filip – na liście Apostołów zawsze wymieniany jako piąty, po dwóch parach braci. Pochodził z Betsaidy, miał kontakt z greckimi prozelitami.

Bartłomiej – według starej tradycji miał on zanieść tekst Ewangelii św. Mateusza do Indii.

Tomasz – synoptycy podają jedynie jego imię. Św. Jan pokazuje go jako ucznia który zwątpił w zmartwychwstanie. Jezus doprowadza go do wiary, udowadniając swoje zmartwychwstanie. Późniejsza tradycja mówi, że podjął misję w Partii i Indiach.

Mateusz – (gr. dar JHWH). Autor Ewangelii. Tożsamy z celnikiem Lewim.  Po napisaniu Ewangelii był misjonarzem w Partii lub Etiopii.

Jakub Młodszy – syn Alfeusza.

Tadeusz – (aram. odważny). Starożytna tradycja utożsamia go z Judą, synem Jakuba.

Szymon – nosi przydomek „Gorliwy” lub „Kananejczyk”. Prawdopodobnie należał do grona zelotów.

Judasz – on wydał Jezusa władzom żydowskim, w wykazach Apostołów jest zawsze wymieniany jako ostatni z przydomkiem Iskariota. Jest ukazywany jako ten, który utracił wiarę w Jezusa Mesjasza, człowiek chciwy, a nawet opanowany przez złego ducha. Popełnił samobójstwo. Na jego miejsce do grona Apostołów dołączył Maciej.