EWANGELIA ŁUKASZA - SPOTKANIE DWUDZIESTE CZWARTE

Łukasza 20,1-47

JAKIM PRAWEM?

Łk 20,1-8

1.       Z kim Pan Jezus prowadził dialog w Świątyni?

2.       Co sprowokowało arcykapłanów, uczonych w Piśmie i starszych do zadania pytania Jezusowi?

3.       Jak Pan Jezus odpowiada[1]? Dlaczego kontrpytanie o Jana Chrzciciela[2] postawiło arcykapłanów, uczonych w Piśmie i starszych w kłopotliwej sytuacji?

4.       Czego praktycznego uczy nas to opisane przez ewangelistę Łukasza wydarzenie[3]?

PRZYPOWIEŚĆ O DZIERŻAWCACH WINNICY

Łk 20,9-19

1.       Kogo reprezentuje „pewien człowiek” w przypowieści Jezusa?

2.       Kogo reprezentuje winnica[4]? Zob. Iz 5,1-7

3.       Jaki Bóg miał cel wybierając naród Izraela spośród innych narodów?

4.       Kim są „rolnicy” (dzierżawcy)?[5]

5.       Kogo reprezentują wysłani przez gospodarza słudzy?[6] Kim jest „ukochany syn”?

6.       Kim są „inni”, którym właściciel odda winnicę?

7.       Czym jest kamień węgielny i jaka jest jego symbolika[7]

8.       Jak słuchający zareagowali na przypowieść Jezusa?

SPRAWA PODATKU I ZMARTWYCHWSTANIA

Łk 20,20-40

1.       Czemu miały służyć fałszywe pochlebstwa, którymi pytający obdarzyli Pana Jezusa?

2.       Dlaczego pytanie o podatek mogło być potencjalnie niebezpieczne dla Jezusa?

3.       Jaki jest sens odpowiedzi Pana Jezusa[8]?

4.       Jaki powinien być stosunek chrześcijanina wobec władzy państwowej[9]?

5.       Kim byli Saduceusze[10]?

6.       Jaki zwyczaj dotyczący małżeństwa poruszają w swoim pytaniu[11]?

7.       Na co, w swojej odpowiedzi, zwraca uwagę Pan Jezus?

8.       W jaki sposób cytowany fragment z Wj 3,6 potwierdza zmartwychwstanie?

9.       Co Jezus mówi nam o życiu wiecznym?

CHRYSTUS – PAN DAWIDA

Łk 20,41-44

1.       Kim jest Jezus[12]?

MOWA DO UCZNIÓW

Łk 20,45-47

1.       Kogo i jakich postaw nakazał się wystrzegać Jezus swoim uczniom?

---

[1] W debatach rabinistycznych powszechne było zadawanie pytań, które pozwalały sprowadzić dyskusję na właściwy tor. Ci, którzy zadali Jezusowi pytanie, mogą sami na nie znaleźć odpowiedź – taki jest cel pytania, które zadaje im Jezus w odpowiedzi na ich pytanie.

[2] Jan Chrzciciel był poprzednikiem Jezusa. Ich przesłanie i cele były takie same, a zatem źródło ich mocy powinno być takie samo.

[3] Jezus nie marnuje czas na dyskusję z ludźmi, którzy nie są zainteresowani uczniostwem, a jedynie szukają zaczepki i dążą do prowadzenia jałowych sporów.

[4] Winnica to alegoria Izraela, ludu, który Bóg wybrał jako swoją szczególną własność, najdroższy skarb, przedmiot dumy i radości (hebr. segulláh; por. Wj 19,5). Bóg wybrał Izraela nie dlatego, że był większy czy lepszy od innych ludów, ale dlatego, że go umiłował miłością życzliwą i wierną (Pwt 7,7). Tę winorośl przeniósł Bóg z Egiptu i zasadził ją w Ziemi Obiecanej, po wygnaniu z niej pogan (Ps 80,9-12). Zakładanie winnicy to praca wymagająca wiele inteligencji, trudu, cierpliwości i miłości: trzeba wybrać odpowiedni szczep i odpowiednią dla niej glebę, która nie może być ani zbyt sucha i skalista, ani zbyt wilgotna, troskliwie uprawiać delikatne sadzonki, by po długim czasie osiągnąć radość z pięknych owoców i doskonałego wina. Z taką troskliwością i cierpliwością Bóg kształtował swój wybrany lud, poczynając od Abrahama i patriarchów poprzez Mojżesza, królów i proroków, by wreszcie wydał on owoce sprawiedliwości i wierności i mógł się stać ludem kapłańskim pośród pogan tzn. by inne narody mogły dzięki niemu poznać prawdziwego Boga (Wj 19,5-6).

[5] Bóg powierza swoje dzieło przywódcom i kapłanom, pozwalając im swobodnie zarządzać ludem Bożym. Okazuje im ogromne zaufanie, dlatego „nie wtrąca się" w ich działanie, oczekując jednak, że przyniosą mu oni dobre owoce we właściwym czasie. Tym owocem, którego Bóg bardzo pragnie i na który czeka, jest rozwijająca się w ludziach miłość do Niego i wzajemna miłość braterska (Pwt 6,4nn; Kpł 9,18; Iz 58,6nn).

[6] Owi słudzy posłani przez Gospodarza (gr. douloi - dosł. niewolnicy) to prorocy, całkowicie oddani Bogu, Jego zaufani przyjaciele i powiernicy, męczennicy płacący własnym cierpieniem i śmiercią za świadectwo o Bogu (w. 35; por. Hbr 11,36-40).

[7] Wyrażenie „głowica węgła” czy „kamień węgielny”, wzięte z Ps 118,22, mówi o najważniejszym kamieniu fundamentu. Jest to bowiem kamień pierwszy, na którym stawia się wszystkie inne. Spaja on wszystkie części fundamentu, jak i wznoszone na nim mury. Interesująca gra słów: hebrajskie eben – kamień z zacytowanego tu psalmu (Ps 118,22) i ben – syn. Jezus świadomie do tego nawiązuje, wskazując na siebie jako odrzuconego przez własny naród, a przez Boga ustanowionego nową Świątynią Boga żywego.

[8] Odpowiedź Pana Jezusa można interpretować w ten sposób, że człowiek, który jest oddany Bogu, nie czyni z wolności politycznej priorytetu w swoim życiu. Wie, że może służyć Bogu w wolności swego serca nawet pod najsroższym z reżimów.

[9] Zob. Rz 13,1-7; 1 Ptr 2,13-17.

[10] Saduceusze – prawdopodobnie było to niewielkie, lecz nader wpływowe stronnictwo, złożone z zamożnych kapłanów pochodzących z rodów arystokratycznych. Uznawali oni autorytet tylko pięciu pierwszych ksiąg ST i nie wierzyli w zmartwychwstanie.

[11] Zob. Pwt 25,5-6. Prawo małżeństwa lewirackiego było praktykowane w wielu kulturach starożytności. Dostarczało ono ekonomicznej i społecznej opieki wdowom w społeczeństwach, gdzie kobiety nie mogły wykonywać pracy zarobkowej.

[12] Chrystus (Pomazaniec) miał być królewskim potomkiem Dawida (Iz 9,7; 11,2; Ps 2; 89; 132). Pan Jezus udowadnia na podstawie Pism, że jest On kim więcej niż tylko potomkiem Dawida. On jest kimś większym niż Dawid. Jego pochodzenie jest niebiańskie. On jest Synem Bożym.