EWANGELIA ŁUKASZA - SPOTKANIE DWUDZIESTE DRUGIE

Łukasza 18,1-43

DWIE PRZYPOWIEŚCI – W DRODZE DO JEROZOLIMY

Łk 18,1-14

1.       Jaki jest kontekst przypowieści o wdowie i niesprawiedliwym sędzi[1]?

2.      Kim jest sędzia w przypowieści Jezusa? Co o nim wiemy? Kim byli podobni mu sędziowie w czasach Jezusa[2]?

3.      Jakie miejsce w społeczeństwie, w czasach Jezusa, miały wdowy[3]?

4.      Jak rozumieć sowa sędziego o wdowie: „by w końcu nie przyszła i nie uderzyła mnie w twarz[4]”?

5.      Czy przypowieść o sędzim i wdowie jest przypowieścią porównania czy kontrastu[5]?

6.      Kiedy najtrudniej zachować wiarę?

7.      Czego o modlitwie uczy przypowieść o faryzeuszu i celniku? Dlaczego Jezus użył przykładu tych dwóch grup ludzi[6]?

8.     W jaki sposób faryzeusz siebie „wywyższał”, a w jaki sposób celnik siebie „pomniejszał”?

DZIECI

Łk 18,15-17

1.       Co takiego mają w sobie małe dzieci, co Jezus chciałby widzieć w swoich uczniach[7]?

BOGATY, LECZ SMUTNY. WSZYSTKO DLA JEZUSA

Łk 18,18-30

1.       Jakie przekonania wobec życia wiecznego zdradza dostojnik[8] (urzędnik)?

2.      Które przykazania Dekalogu wylicza Pan Jezus?

3.      Co jest kluczem – najważniejszą kwestią akcentowaną przez Jezusa w rozmowie z dostojnikiem?

4.      Czy bogactwo jest dobre?

5.      Jak rozumieć przykład o wielbłądzie i uchu igielnym[9]?

6.      Czy życie chrześcijańskie jest stratą, czy zyskiem?

KU JEROZOLIMIE

Łk 18,31-34

1.       Zapowiedź jakich wydarzeń przekazuje uczniom Jezus? Dlaczego nie rozumieją?

NIEWIDOMY POD JERYCHEM

Łk 18,35-43

1.      Zlokalizuj na mapie ziemi Izraela w czasach NT Jerycho.

2.     Jak niewidomy żebrak zareagował na wieść o przechodzącym Jezusie? Jak zachowywali się ludzie wokół? Jakim tytułem określa Pana Jezusa ślepiec?

3.     Co zrobił Pan Jezus?

4.     Jakie są dowody w tekście na wiarę[10] niewidomego? („Twoja wiara uzdrowiła cię”)

---

[1] Kontekstem są słowa Jezusa mówiące o Jego powtórnym przyjściu (Łk 17,22-37).

[2] Sędziów ustanawiały okupacyjne rzymskie władze, aby utrzymywali oni pokój w mniejszych miejscowościach. Często byli skorumpowani, przyjmowali łapówki i starali się o pozycje polityczne.

[3] Wdowy znajdowały się na marginesie życia społecznego. Ponieważ nie miały nic do stracenia, mogły pozwolić sobie na uporczywe prośby. Mogły dzień po dniu wołać o sprawiedliwość. W ten sposób pokazywały też Izraelowi, że zwycięstwo nie zależało od mocy monarchy, ale od wytrwałości tych zmarginalizowanych. Bóg na kartach Biblii nieustannie upomina się o pomoc dla wdów: Wj 22,22-24; Pwt 10,18; 24,17; Hi 24,3.21; Iz 1,17; 10,2; Jer 22,3; Dz 6,1; 9,41; 1 Tm 5,13-15; Jk 1,27.

[4] Określenie „uderzyć w twarz” zostało użyte w sposób przenośny – jako „zawstydzić”.

[5] Jezus komunikuje uczniom, że skoro niesprawiedliwy sędzia zdobył się na reakcję, to o ileż bardziej Bóg – kochający Ojciec spełni prośby „wybranych”. Modlitwa nie polega na „zadręczaniu” Boga, gdyż On chce, abyśmy przynosili Mu nasze prośby. Czasami odpowiedź na modlitwę jest odsunięta w czasie.

[6] Faryzeusze uchodzili za najbardziej pobożnych ludzi, a celnicy byli najbardziej pogardzani i uznawani często za zdrajców.

[7] Dzieci w czasach Jezusa nie miały żadnej pozycji społecznej. Jeżeli miały coś przyjąć, to nie w oparciu o swoje prawa osobiste, ale wyłącznie jako dar. Królestwo Boże jest darem, a nie prawem; jest dawane z łaski, a nie za zasługi. Dzieci są wzorem dla obywateli Królestwa ponieważ: (1) są pokorne, (2) nie pragną rangi czy też pozycji, (3) same przyznają, że potrzebują pomocy.

[8] Określenie „dostojnik” wskazuje, że mógł to być przełożony synagogi, czy też członek Sanhedrynu. W pytaniu: „Co mam zrobić”? – akcent położony jest na uczynki – czyli zdobywanie Królestwa Bożego za pomocą własnej aktywności religijnej lub wysiłków moralnych – jest typowy dla faryzejskiego pojmowania religii i wyraźnie różni się od Jezusowej nauki o przyjmowaniu Królestwa jako daru, który otrzymuje się dzięki otwarciu na Boga

[9] Łukasz wykorzystuje specjalistyczne słowo oznaczające igłę chirurgiczną (nie używanego przez Mateusza i Marka).

[10] Niewidomy używa tytułu mesjańskiego zwracając się do Jezusa, był nieustępliwy wobec opozycji („tym głośniej krzyczał”), wyraził swą prośbę akcentując osobisty stosunek do Jezusa (Marek w swojej Ewangelii zanotował takie określenie proszącego: Rabbuni – „Mój Mistrzu”)