EWANGELIA ŁUKASZA - SPOTKANIE OSIEMNASTE

Łukasza 14,1-35

POSIŁEK U FARYZEUSZA

Łk 14,1-24

1.       Przypomnij sobie dwa poprzednie opisy posiłków z udziałem Jezusa – jaki miały przebieg? (zob. Łk 7,36; 11,37)

2.       Kim był gospodarz domu do którego zaproszono Jezusa?

3.       Jak zachowywali się[1] pozostali uczestnicy posiłku – kim byli?

4.       Czego chce Jezus nauczyć faryzeuszy, uzdrawiając chorego na puchlinę (obrzęk)?

5.       Na jakie różnice pomiędzy wartościami Królestwa Bożego a tymi, które obowiązują „w świecie” zwraca uwagę Jezus[2]? Jakich używa przykładów?

6.       Czy jest „zmartwychwstanie sprawiedliwych”?

7.       Czy Królestwo Boże to chleb i uczta[3]?

8.       Czego metaforą jest „wielka uczta”

9.       Czy podawane przez zaproszonych na ucztę „wymówki” są uzasadnione? O czym one świadczą?

10.   Kim są „biedni, inwalidzi, niewidomi i okaleczeni”, którzy znaleźli się na uczcie?

NAŚLADOWANIE JEZUSA

Łk 14,25-35

1.       Jak rozumieć nakaz „nienawiści ojca, matki, dzieci, braci, siostry[4], a także swojego życia”?

2.       Co to znaczy „nieść swój krzyż”?

3.       O czym komunikują przypowieści dotyczące uczniostwa[5]?

4.       Co znaczy „zostawić[6] wszystko, co do nas należy”?

5.       Jakie znaczenie ma użyty przez Jezusa przykład soli?

---

[1] Słowo „przypatrywali się” (gr. paratēreō) zostało użyte w Ewangelii jeszcze dwukrotnie (Łk 6,7 i 20,20) i opisuje ono faryzeuszów, którzy chcą przyłapać Jezusa na czymś niewłaściwym, aby znaleźć powód do oskarżenia Go.

[2] Samolubstwo i samodzielne promowanie oraz wywyższanie się  stoi w pozycji wobec pokory i oczekiwania na bycie wypromowanym przez Boga. Dzielenie się z potrzebującymi jest wartością w oczach Boga (również judaizm propagował postawę gościnności wobec ubogich: „Niech twój dom będzie szeroko otwarty, a biedny zawsze ma miejsce przy twoim stole” – rabin Yose Ben Yohanan, ok. 140 r. n.e.).

[3] Zob. Iz 25,6-12; 65,13-16; Rz 14,17.

[4] W kulturze żydowskiej oddawanie czci rodzicom było uznawane za najwyższy obowiązek, a rodzina stanowiła największą radość człowieka.

[5] Jezus prawdopodobnie odwołuje się do wydarzeń i przykładów znanych słuchaczom. Kilka lat wcześniej (w roku 27 n.e.) zawalił się źle zbudowany amfiteatr, grzebiąc pod guzami około 5000 osób. Przypadki zawalenia się źle skonstruowanych budowli były znane. Herod Antypas przegrał niedawno wojnę z innym wasalem Rzymu, co było prawdopodobnie powszechnie znanym wydarzeniem.

[6] Słowo wyrzec (zostawić, zrezygnować) jest użyte w czasie teraźniejszym i zdaje się wskazywać na ciągłą rezygnację.