1 J 5,1-21
WIARA W JEZUSA
1 J 5,1-15
1.
Co to znaczy, że „Jezus
jest Mesjaszem[1]”?
2.
Jakie przekonanie wyraża myśl wersetu
pierwszego: „Każdy zaś, kto miłuje Tego, który
zrodził, miłuje również Tego, który z Niego jest zrodzony”?
3.
Jaki charakter ma
użyte przez Jana stwierdzenie „każdy, kto…”? (Zob. też J 2,29; 3,3-4; 4,2-3,7)
4.
Jak argumentacja
Jana dotycząca wiary w całym tym fragmencie ma się do odparcia błędów gnostyków[2]?
5.
Co to znaczy „wierzyć”
w nowotestamentowy sposób[3]?
(Zob. 1 J 5,1 i 5,5)
6.
Jakie są skutki (dowody
autentyczności) wiary[4]?
7.
Co o Jezusie mówi
werset 6. i jaki ma on związek z błędami fałszywych nauczycieli[5]?
9.
Jaki dar
otrzymaliśmy od Boga? Jakie zapewnienie odnośnie tego daru pojawia się w w. 13?
10. Jakie są przywileje dzieci Bożych?
WOBEC GRZECHU
1 J 5,16-21
1.
Czym jest grzech[8]?
2.
Czym jest „grzech
powodujący śmierć”?
3.
Jaka jest postawa
chrześcijanina wobec grzechu?
4.
Jakie zapewnienia
pojawiają się w wersetach 18-20?
5.
Do czego Jan
wzywa adresatów listu w ostatnim zdaniu? Jaki ma to związek z całością listu?
[1] Sowo „mesjasz”
pochodzi od używanego w Biblii hebrajskiego terminu מָשִׁיחַ, który tłumaczony jest jako „namaszczony”
lub „pomazaniec”, w języku greckim odpowiednikiem tego słowa jest „christos” (χριστός).
Słowo „mesjasz”, w pierwotnym użyciu biblijnym, jest synonimem „króla” (zwłaszcza
Dawida i jego potomków), który był wyjątkowym narzędziem sprawiedliwości Bożej
na ziemi. Język i metaforyka związana z władzą królewską zaczęły być używane do
wyczekiwanego przyszłego króla, którego panowanie miały charakteryzować wieczna
sprawiedliwość, bezpieczeństwo i pokój: Iz 11,1-5; 32,1; Jr 33,14-26; Ez
37,24-28. Taką postać potocznie nazywa się „mesjaszem”, a biblijne teksty o
niej mówiące nazywamy „mesjańskimi”. Podstawą biblijnego mesjanizmu jest
przekonanie, że Bóg interweniuje w historię, zsyłając zbawiciela, aby wybawił
Jego naród od cierpienia i niesprawiedliwości.
[2] Gnostycy
utrzymywali, że kluczem jest „wiedza” a nie „wiara”.
[3] Wiara
nie jest pojęciem abstrakcyjnym, ale zawiera określoną, nie pozwalającą się redukować
treść. Chrześcijanie nie mają „jakiejś” wiary, ale wierzą, że Jezus jest Chrystusem i Synem Bożym.
[4] Jan
wylicza trzy: miłość (do Boga i brata), posłuszeństwo i zwycięstwo.
[5] Określenia
„przez wodę i krew” mówią o tożsamości Jezusa. Fałszywi nauczyciele (uczniowie
Cerynta/ Kerynta) negowali boskość Jezusa i utrzymując, że Jezus był naturalnym
synem Józefa i Marii, twierdzili, że boska emanacja (czyli „Chrystus”) połączył
się z Jezusem podczas chrztu po to, by wyposażyć go do jego posługi. Podczas
męki ów „Chrystus” opuścił Jezusa, by ten umarł jako zwykły człowiek. Gnostycy
twierdzili, że Jezus był świetnym nauczycielem i zostawił nam wspaniały
przykład, nie był jednak odwiecznym Synem Boga – drugą osobą Trójcy – Słowem,
które stało się ciałem.
[6] W Starym
Testamencie wymagano przedstawienia przynajmniej dwóch wiarygodnych świadków:
Pwt 17,6; 19,15.
[7] Są dwa
rodzaje świadectwa: obiektywne (historyczne) świadectwo wody i krwi oraz
subiektywne (oparte na doświadczeniu) świadectwo Ducha, dzięki któremu
chrześcijanie doświadczają w sobie rzeczywistości tych wydarzeń. Te dwa rodzaje
świadectwa uzupełniają się wzajemnie.
[8] Grzech
jest zarówno czynem wykraczającym poza Bożą wolę i Jego plan dla człowieka oraz
stanem (a nawet mocą), który oddziela nas od Boga czyniąc nas wobec Niego nieużytecznymi
i wrogami.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz