DZIEJE APOSTOLSKIE, SPOTKANIE 25 – DZ 25, 1-22

WIĘZIENIE W CEZAREI
„Paweł osadzony jest pod strażą w Cezarei” Dz 25,4

1. Jak długo trwało uwięzienie Pawła w Cezarei? 
2. Co mogło być treścią więziennego życia apostoła? 
3. Znajdź w listach Pawła (do Efezjan, Filipian, Kolosan i do Filemona) aluzje do przymusowej izolacji ich autora. 

PRZESŁUCHANIE PRZED FESTUSEM
Dz 25,1-12 

1. Z jakim postulatem przybyli arcykapłani i przywódcy Żydów do Feliksa? 
2. Jaka była rzeczywista intencja przeciwników Pawła? 
3. Jaką postawę zajął Festus wobec postulatu arcykapłanów i przywódców? Jak należy ocenić tę postawę? 
4. Co oznacza określenie „krzesło sędziowskie”? Jak tłumaczyć tak szybkie zajęcie się sprawą Pawła po przybyciu Festusa do Cezarei z Jerozolimy?
5. Kto wysuwał oskarżenia wobec Pawła? Czego one dotyczyły? 
6. Jaką postawę zajmuje Festus w procesie? 
7. Dlaczego Paweł odwołał się do Cezara?  

FESTUS I AGRYPPA II
Dz 25,13-22 

1. Jaki był cel przybycia Agryppy oraz Berenike do Cezarei? 
2. Jak swoją rolę wobec więźnia Pawła przedstawił Agryppie Festus? 
3. Skąd zainteresowanie Agryppy Pawłem?  

ZASTOSOWANIE
Przeczytaj więzienne listy Pawła, których przypuszczalne powstanie związane jest z uwięzieniem apostoła w Cezarei.

INFORMACJE POMOCNE DO STUDIOWANIA

Porcjusz Festus należał do znanego rodu Porcjuszy, należącego do stanu senatorskiego, z którego wywodził się słynny Katon. Jego rządy trwały niecałe dwa lata, ale przeszły do historii jako skuteczne w zwalczaniu rebelii i pospolitej przestępczości. Józef Flawisz pisał: „Festus, który został prokuratorem po Feliksie, przystąpił do wyplenienia tej największej dręczącej kraj plagi i sporo rozbójników ujął, a niemało też ich wytracił” (Wojna żydowska, II, 14.1). Z dokumentów historycznych wynika, że Festus był jednym z najbardziej sprawiedliwych i gotowych do współpracy namiestników, jakich miała Judea.

Określenie „arcykapłani” (Dz 25,2) obejmuje zarówno najwyższego kapłana sprawującego ten urząd, jak i jego poprzedników, którzy podzielali wrogie nastawienie wobec Pawła. Z początkiem kadencji Festusa arcykapłanem nie był już Ananiasz, który wraz z Tertullosem i innymi członkami jerozolimskiej delegacji oskarżał Pawła przed Feliksem (Dz 24,1-22), lecz Izmael, syn Fabiego, mianowany przez Agryppę II. „Główni przedstawiciele” (lub „przywódcy” czy też „najbardziej wpływowi Żydzi”) to najwyżsi rangą przedstawiciele życia religijnego i narodowego, utrzymujący oficjalne kontakty z władzami rzymskimi.

Określenie „krzesło sędziowskie” („ława sędziowska”) oznacza, że wobec Pawła zastosowano prawdziwe, oficjalne, rzymskie przesłuchanie (zob. Dz 25,10. 17; Mt 27,19; J 19,13).

W mowie obronnej Paweł stwierdza, że „nie uchybiłem w niczym ani żydowskiemu Prawu, ani świątyni, ani Cezarowi”. Zatem zarzuty wobec niego miały charakter religijny (łamanie rozporządzeń Tory, wykroczenia przeciw świątyni jerozolimskiej) i polityczny (knowania przeciwko cesarzowi i jego władzy).

Paweł znał zamysł Boży co do samego siebie – miał znaleźć się w Rzymie dla złożenia świadectwa. Wydaje się, że w apelacji do Cezara Paweł upatrywał możliwość wypełnienia swojego powołania i woli Bożej. Apelacja do Cezara było niejako współdziałaniem Pawła z Bogiem w wypełnieniu Jego zamysłów „Tak bowiem , jak świadczyłeś o Mnie w Jerozolimie, musisz świadczyć również w Rzymie” (Dz 23:11). Odwołania do Cezara nie praktykowano często, ponieważ była to ryzykowna procedura, która wymagała drobiazgowego śledztwa i nie zawsze kończyła się pomyślnie dla oskarżonego. W tym czasie cesarzem rzymskim był Neron.

Herod Agryppa II znany jako Marek Juliusz Agryppa, syn Agryppy I, który w chwili nagłej śmierci ojca w 44r. (Dz 12,18-23) liczył siedemnaście lat. Cesarz Klaudiusz przyznał mu tytuł króla w 50r. Był ostatnim władcą z dynastii herodiańskiej.