DZIEJE APOSTOLSKIE, SPOTKANIE 24 – DZ 24, 1-27

PAWEŁ PRZED FELIKSEM  
Dz 24, 1-9

1. Kto przybył do Cezarei w ślad za Pawłem? 
2. Jak oceniasz pochlebstwa, którymi obsypuje namiestnika retor? 
3. Jakie zarzuty stawia Pawłowi Tertullos (Tertyllos)? 
4. Czy oskarżenia przedstawiane przez stronę arcykapłana są uzasadnione?  

OBRONA PAWŁA PRZED FELIKSEM  
Dz 24,10-21

1. Ile tzw. mów obronnych wygłasza Paweł na kartach Dziejów? 
2. Czego dowiadujemy się o przyczynach przybycia Pawła do Jerozolimy? 
3. Jakim określeniem nazywa Paweł swoją wiarę w Chrystusa? 
4. Co Paweł mówi o sobie swojej wierze i nadziei? 

PAWEŁ WIĘŹNIEM W CEZAREI  
Dz 24,22-27

"Gdy Paweł zaczął mówić o sprawiedliwości, wstrzemięźliwości i nadchodzącym sądzie, przestraszony Feliks przerwał: Na teraz odejdź. Gdy znajdę czas poślę po ciebie" (Dz 24,25)

1. Jaką decyzję podjął Feliks wobec Pawła? 
2. Co wzbudziło niepokój Feliksa, kiedy słuchał wypowiedzi Pawła w sprawie wiary w Chrystusa? 
3. Do kogo można by dzisiaj porównać Feliksa? 
4. Dlaczego Feliks postanawia zatrzymać Pawła w areszcie domowym? 
5. Czy na miejscu Pawła pomyślałbyś o dyskretnym przekupieniu namiestnika? 

ZASTOSOWANIE

Określ swój osobisty stosunek wobec usprawiedliwienia/ sprawiedliwości, wstrzemięźliwości i przyszłego sądu?

INFORMACJE POMOCNE DO STUDIOWANIA

Retorzy byli wykształconymi mówcami. Tertullos był Żydem, który otrzymał staranne wykształcenie w prawie rzymskim, posiadł więc umiejętności właściwe prokuratorom i adwokatom sądowym, dzięki czemu uczestniczył w najtrudniejszych zatargach i sporach wnoszonych do władz rzymskich. Religijni i polityczni zwierzchnicy żydowscy chętnie korzystali z usług rodaków zgłębiających rzymskie prawo i mentalność, aby w razie potrzeby wykorzystać je dla przeforsowania racji żydowskich.

O stwierdzeniu Pawła „oddaję cześć Bogu naszych ojców” tak pisze David H. Stern: „Takiej właśnie odpowiedzi udziela dzisiejszy Żyd mesjanistyczny swoim rodakom, mającym go za odstępcę. Bóg, któremu oddajemy cześć, to jedyny Bóg – Bóg naszych ojców”.  

„Mam nadzieję, że (…) nastąpi zmartwychwstanie sprawiedliwych i niesprawiedliwych”. Stary Testament zapowiadał zmartwychwstanie ciała. Abraham wierzył, że Bóg mógł wskrzesić Izaaka (Hbr 11,19; Rdz 22,5), Hiob wierzył w zmartwychwstanie ciała (Hi 19,25-27), Dawid był pewien, że Bóg nie dopuści, aby Jego Święty czo ona sam pozostał w grobie (Ps 16,9-10). Izajasz i Daniel prorokowali o przyszłym zmartwychwstaniu (Iz 26,19; Dn 12,1-3). W Nowym Testamencie pojawiają się wzmianki o różnych rodzajach zmartwychwstania: Łk 14,13-14; J 5,28-29; Hbr 11,35; Flp 3,11.  

Sprawiedliwość (gr. dikaiosynē) odnosi się do zbawczej męki i śmierci Jezusa, który sprawił, że usprawiedliwienie z grzechów stało się dostępne dla każdego człowieka (zob. Rz 3,21-26; 5,8)  

Wstrzemięźliwość (gr. enkrateia) oznacza podatność na powstrzymywanie się od tego co gnuśne i złe (zob. Ga 5,22-23)  

Przyszły sąd (gr. krima tou mellontos) uwydatnia odpowiedzialność za podejmowane wybory życiowe, których dobre lub złe skutki nie pozostaną bez nagrody albo kary (zob. 1Kor 3,1-15).

Wzgląd na sprawiedliwość, wstrzemięźliwość i przyszły sąd określa respektowanie trzech wymiarów czasu: przeszłości, teraźniejszości i przyszłości.