Imię
Aramejski:
Kefa
Grecki:
Pertos
Czyli:
skała, kamień
Szymon Piotr
Zob.
Mt 4,18; 10,2; 16,16
Szymon
(gr. Symeon, Simon „człowiek płaskonosy”; hbr. Szimeon, Szimon, Szemael „Bóg mnie wysłuchał”).
Rodzina Piotra
Zob.
Mt 16,17 „bar Jona” – syn Jony (Jonasza lub Jana – zob. J 21,15-17)
Zob.
Mt 4,18; Mk 1,16.29; J 1,40.44 – brat Andrzeja
Zob.
Mt 8,14-15; Mk 1,29-31; Łk 4,38-39 – informacja o teściowej (brak wzmianki o
żonie i dzieciach Piotra w tekście biblijnym).
Praca i rodzinne strony
Pochodził
z Betsaidy[1] (J 1,44;
12,21) – miejscowości położonej na północnym brzegu Jeziora Genezaret
(Galilejskiego). Nazwę miasta tłumaczy się jako „dom zaopatrzenia”, „dom
rybacki” czy „dom rybobrania”. W czasach Jezusa była ona miastem żydowskim, ale
z dużym udziałem ludności greckojęzycznej. Tereny te nazywano Galileą pogańską
albo narodów (zob. Mt 4,15). Miasto leżało na ważnym szlaku handlowym Bliskiego
Wschodu – Via Maris (co zapewniało
rozwój i możliwość bogacenia się jego mieszkańcom).
Piotr
z Betsaidy przeniósł się do Kafarnaum, gdzie pracował jako rybak (Mt 4,18; Mk
1,16; Łk 5,2-10; J 21,2-11).
Uczeń Jezusa – jeden z Dwunastu
Powołanie:
Mt 4,18-20
Piotr
był pierwszym uczniem powołanym przez Pana: Mt 10,2
Stanowił
najbliższe otoczenie Jezusa (wraz z Jakubem i Janem – synami Zebedeusza). Ci
trzej byli świadkami wskrzeszenia córki Jaira (zob. Mt 9,23-26; Mk 5,35-43; Łk
8,49-56), przemienienia Pańskiego (zob. Mt 17,1-8; Mk 9,1-8; Łk 9,28-36) i
modlitwy Jezusa w Ogrójcu (zob. Mt 26,36-46; Mk 14,32-42).
Piotr
wielokrotnie przemawiał w imieniu Dwunastu (Mt 16,15-16; 19,26-27; J 6,67-69).
Został
upoważniony przez Jezusa do zapłacenia podatku za ich dwóch (zob. Mt 17,24-27).
Wraz
z Janem został posłany, aby przygotować Paschę (zob. Łk 22,8).
Podczas
Ostatniej Wieczerzy opierał się wobec gestu umycia stóp przez Jezusa (J
13,6-9).
Chodził
po wodzie (zob. Mt 14,22-33).
Był
porywczy, impulsywny (zob. Mt 26,33-35; 26,51; J 18,10) i też tchórzliwy (Mt
26,69-75).
Zaparł
się trzykrotnie Jezusa, ale potrafił uznać swoją grzeszność, wyznać winę i
żałować.
W Dziejach Apostolskich Piotr przemawiał
do tłumu zgromadzonego w Jerozolimie w Dniu Zesłania Ducha Świętego (Dz
2,14-41), tłumaczył się z wiary w Jezusa przed Radą Żydowską (Dz 3,12-26;
4,7-12.19-20; 5,27-32). Skonfrontował kłamstwo Ananisza i Safiry (Dz 5,1-11).
Jego cień miał uzdrawiającą moc (Dz 5,12-16). Wraz z Janem modlił się o
przyjście Ducha Świętego do Samarytan (Dz 8,14-23). Odwiedzał wierzących w
Galilei, Judei i Samarii (Dz 9,31-43). Był więziony i ciążyła na nim groźba
śmierci (Dz 12,1-19). Głosił w domu pogańskiego żołnierza – Korneliusza (Dz
10).
Przebywał
na terenie Antiochii, gdzie został napomniany przez Pawła (Ga 2,11-15).
W
Dziejach Apostolskich pojawia się uwaga o braku formalnego wykształcenia (zob.
Dz 4,13 „agrammatos idiotes”). Nie oznacza to jednak, że Piotr był analfabetą i
w ogóle nie miał wykształcenia. Uwaga ta odnosić się może do faktu, że nie posiadał
kwalifikacji, które wymagane były do pełnienia funkcji rabina (nauczyciela),
kapłana czy pisarza.
Według
tradycji przebywał w Rzymie i został stracony za czasów Nerona (w 64 lub 67
r.).
Listy Piotra
Dwa
nowotestamentowe listy rozpoczynają się od słów „Piotr, apostoł Jezusa
Chrystusa…” (1 Ptr 1,1) i „Szymon Piotr, sługa i apostoł Jezusa Chrystusa…” (2
Ptr 1,1).
Niewykluczone,
że redakcja tych listów była dziełem innych osób – uczniów i współpracowników
Piotra.
[1] W czasie
pierwszej wojny żydowskiej (lata 66-73 n.e.) miasto zdobyły i całkowicie
zniszczyły wojska rzymskie. Betsaida nie została już nigdy odbudowana.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz