PRZEMIENIENIE JEZUSA
Łk 9,28-36 (Mt 17,1-9; Mk 9,2-9)
Zob. 2 Ptr 1,17-18
1. W
jaki sposób wydarzenia opisane w w.28-26 łączą się z w.27?
2. Kogo
Pan Jezus zabrał ze sobą na górę? Dlaczego tych trzech[1]?
3. Na
jakiej górze miało miejsce opisane wydarzenie[2]?
4. Czego
symbolem w Biblii jest góra[3]?
5. Co
wydarzył się na górze? Czego doświadczył Pan Jezus[4]?
6. Kto
rozmawiał z Jezusem? Kim byli ci rozmówcy[5]?
·
czym rozmaili z Jezusem[6]?
7. Jak
reagują uczniowie na całą sytuację? Zobacz reakcję innych osób w Biblii na
objawienie Boga: Wj 3,5-6; Sdz 6,20-23; Iz 6,5; Dn 10,7-8; Ap 1,17.
8. Co
było kulminacją opisywanego zdarzenia[7]?
UZDROWIENIE CHŁOPCA
Łk 9,37-43 (Mt 14-18; Mk 9,17-27)
1. Czego
nie mogli dokonać uczniowie i dlaczego?
2. Jakie
symptomy demonicznego zniewolenia zawarte są w tekście Ewangelii?
3. Jak
wyglądała konfrontacja pomiędzy Jezusem a zamieszkującym w chłopcu demonem?
4. Co
było rezultatem całego zdarzenia?
JEZUS PONOWNIE ZAPOWIADA SWOJĄ ŚMIERĆ
Łk 9,43-45 (Mt 17,22-23; Mk 9,31-32)
1. Co
ważnego miał do powiedzenia uczniom Jezus?
WIELKOŚĆ W KRÓLESTWIE BOŻYM
Łk 9,46-48 (Mt 18,1-5; Mk 9,33-37)
1. Jaka jest droga do wielkości według zasad
Królestwa Bożego?
2. Czemu ma służyć przykład dziecka[8] w słowach Jezusa? (Uwaga historyczna:
Pozycja społeczna była jednym z najważniejszych elementów życia w
starożytności)
ŻYDOWSCY
EGZORCYŚCI
Łk 9,49-50 (Mk
9,38-40)
CEL PRZYJŚCIA
JEZUSA I ISTOTA UCZNIOSTWA
Łk 9,51-62 (Mt
8,19-22)
1. Kim
byli Samarytanie[10]?
2. Jak
uczniowie zareagowali na niechęć Samarytan wobec Jezusa? Co było powodem tej
niechęci?
3. Jakiej
lekcji przy tej okazji udzielił im Jezus?
4. Z
jakimi „wymówkami” rozprawia się Jezus w rozmowie z trzema kandydatami na
uczniów[11]?
[1] Piotr,
Jakub i Jan są to najbliżsi, wybrani uczniowie Jezusa, powołani przez Niego
jako pierwsi (Mk 1,16-20), którzy jako jedyni byli świadkami wskrzeszenia córki
Jaira (Łk 8,51).
[2] Żaden z
ewangelistów nie precyzuje, o jaką górę chodzi. Tradycja chrześcijańska
sięgająca I wieku wskazuje na Tabor (588 m n.p.m.), najpiękniejszą górę w
Galilei (na południowy zachód od Jeziora Galilejskiego), choć niektórzy autorzy
twierdzą, że do ewangelicznego opisu pasuje raczej potężny Hermon (2.814 m
npm.) pokryty jaśniejącymi w słońcu śniegami. Jeszcze inni sugerują górę Meron (1208
m n.p.m.) leżącą na północny-zachód od Kafarnaum,, znajdujący się niedaleko
Cezarei Filipowej.
[3] Góra w Biblii
to miejsce objawienia i bliskości Boga (por. Rdz 22,14). Ewangelista świadomie
nawiązuje tu do objawienia Boga na górze Synaj czyli Horeb, które stało się
udziałem zarówno Mojżesza, jak i Eliasza.
[4] Świetlista
biel w Biblii jest znakiem przynależności do świata boskiego. W szaty tego
koloru są odziani zwiastuni zmartwychwstania Jezusa (Mk 16,5n).
[5] Mojżesz
to wódz Izraela podczas wyjścia z Egiptu i pośrednik w nadaniu Prawa na Synaju.
Eliasz natomiast to prorok, który jest symbolem nawrócenia ludu od
bałwochwalstwa do czci Boga prawdziwego. Obaj związani z Prawem Bożym nadanym
Izraelowi, obaj prześladowani za swoją wierność Bogu żywemu. Koniec życia ich
obu był równie tajemniczy (Pwt 34,6; 2Krl 2,11).
[6] Ich
dialog z Jezusem oznacza, że dopiero w świetle męki i zmartwychwstania Jezusa
Stare Przymierze staje się zrozumiałe i nabiera pełnego sensu. Prawo i prorocy
uosobione w Mojżeszu i Eliaszu dają świadectwo o Jezusie pozwalają zrozumieć,
kim On jest: „według ciała Syn Dawida, ustanowiony według Ducha świętości przez
powstanie z martwych pełnym mocy Synem Bożym” (Rz 1,3).
[7] Obłok
okrywający ich cieniem (gr. episkiadzousa) jest znakiem obecności Boga (Wj
24,15), z jednej strony bliskiej i realnej, z drugiej zaś tajemniczej i
nieuchwytnej dla człowieka. Znowu tekst ewangelii nawiązuje do księgi Wyjścia:
„wtedy obłok okrył Namiot Spotkania, a chwała Pana napełniła przybytek. I nie
mógł Mojżesz wejść do Namiotu Spotkania, bo spoczywał (gr. epeskíadzen) na nim
obłok i chwała Pana wypełniała przybytek.” (Wj 40,34n).
[8] W języku
aramejskim jedno słowo określała dziecko i sługę. Dziecko = całkowita zależność
od rodziców.
[9] Brak
pokory uczniów zbiegł się z niezgodą na to, aby Bóg działał przez kogoś spoza
ich grona (por. Lb 11,24-30).
[10]
Tożsamość narodowa Samarytan zaczęła się kształtować w wyniku najazdu (w 732
p.n.e.) i ostatecznego unicestwienia w 722 p.n.e. królestwa Izrael/Samarii
przez króla Asyrii Sargona II. Znaczna część mieszkających w nim Żydów została
wysiedlona w głąb Asyrii, na ich miejsce sprowadzono zaś innych mieszkańców
imperium, co przeprowadzono w czterech kolejnych przesiedleniach w latach: 721
p.n.e., 715 p.n.e., 680 p.n.e. i w połowie VII w. p.n.e. W czasie pierwszego
przesiedlenia sprowadzono do Samarii ludność z pięciu północnomezopotamskich
prowincji, w tym również z prowincji Kuteh (Kutim). Z tego powodu Żydzi w
przeszłości używali wobec Samarytan określenia Kutim, co miało sugerować, że
nie są Żydami, lecz Kutejczykami (nazywali ich również Sydończykami,
Szachemitami i Amha’aretami, czyli cudzoziemcami). Ze względu na większą
otwartość tutejszej ludności niż mieszkańców królestwa południowego – Judy,
dochodziło do licznych małżeństw mieszanych i pewnego synkretyzmu religijnego.
Samarytanie nie chcieli również burzyć lokalnych świątyń Jahwe i przenosić
całego kultu do Jerozolimy, co było jedną z głównych reform religijnych z
IX-VII w. p.n.e.
[11] Wymówka
pierwsza – chęć wygodnego życia, wymówka druga i trzecia – lojalność wobec
rodziny.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz