1 LIST JANA - SPOTKANIE TRZECIE

CECHY TYCH, KTÓRZY PRZYZNAJĄ SIĘ DO CHRYSTUSA

1 J 2,3-14

1.      Na jakie przejawy chrześcijańskiej praktyki życia zwraca uwagę autor listu? Z jakimi błędnymi koncepcjami polemizuje[1]? (w. 3-6)

2.      Jakie przykazania nas obowiązują?

3.      Czego o wypełnianiu przykazań nauczał Jezus? (zob. J 14,15; J 15,10)

4.      Jak godzić łaskę i przestrzeganie przykazań?

5.      Jaka cecha[2] chrześcijańskiego życia ukazana jest w w. 7-11?

6.      Jak przejawia się życie w światłości, a co jest dowodem na życie w ciemności?

7.      O jakich błogosławieństwach życia chrześcijanina pisze Jan w w. 12-14?

NIEBEZPIECZEŃSTWA: ŚWIAT I FAŁSZYWI NAUCZYCIELE

1 J 2,15-28

1.      Co złego jest ze światem[3]?

2.      Jaka jest natura świata w kontraście do tego, co jest z Boga i jest Boże?

3.      W jaki sposób Jan definiuje czas w którym żyje? Co jest dowodem na „ostatnią godzinę[4]”?

4.      Na jaką właściwość antychrystów zwraca uwagę Jan[5]?

5.      Czym jest „namaszczenie od Świętego”, dzięki któremu „wiemy wszystko”? Co znaczy „wiedzieć wszystko”, jak to rozumieć w świetle słów Pawła: „Niedoskonała jest nasza wiedza, niedoskonałe nasze przemawianie z natchnienia Bożego”.

6.      Na jakie prawdy, które trzeba pielęgnować, zwraca uwagę autor listu, odpierając kłamstwa „antychrystów”[6]?

7.      Na co zwraca uwagę Jan w w.28-29?

8.      Co jest nadzieją chrześcijanina[7]?

9.      Czym jest „narodzenie z Niego”?

---

[1] Celem chrześcijańskiego życia jest integralność wierzącego (to co mówimy musi znajdować poparcie w tym jak żyjemy).

[2] Zob. Mt 22,34-40; Rz 13,8-10; Jk 2,8; J 13,34; 15,12. 17. Jan pisząc o przykazaniu miłości posługuje się paradoksem: „nie piszę do was o nowym przykazaniu, ale o przykazaniu istniejącym od dawna” i „a jednak piszę wam o nowym przykazaniu”. W starożytności paradoks miał przemawiać do wyobraźni i skłonić słuchaczy do zastanowienia się nad znaczeniem wypowiadanych słów. Przykazanie miłości istniało od dawna i zawsze było częścią Bożej woli: Pwt 6,5; Kpł 19,18. Nowość tego przykazania może tkwić w przykładzie Jezusa, który pokazał je swoim życiem: J 13,34.

[3] Świat to nie tyle materialna rzeczywistość, która nas otacza (Stworzenie), co niewidzialny system zła wykorzystywanym przez diabła oraz wszystko to, co jest przeciwne Bogu, Jego Słowu i Jego ludziom (zob. 1 J 5,19; J 12,31; 1 Ko 1,21; 2 Kor 4,4; Jk 4,4; 2 Ptr 1,4). Jan używa słowa kosmos akcentując kulturę pogańską obcą Bogu.

[4] Ostatnia godzina to „czasy ostateczne” lub „dni ostatnie”, czyli okres pomiędzy pierwszym a ponownym przyjściem Chrystusa. Ten „kres czasów” utożsamiany jest często z odstępstwem i eksplozją nieprawości (zob. 1 Kor 10,11; 1 Tm 4,1; Jk 5,3; 1 Ptr 4,7; 2 Ptr 3,3; Jd 18)

[5] Zob. Dz 20,30; 2 Ptr 2,1-3.

[6] Wielu badaczy słowa Jana odnosi do nauk Cerynta. Cerynt był gnostykiem w rzymskiej prowincji Azji. W opinii Ojców Kościoła był jednym z najbardziej niebezpiecznych dla wiary herezjarchów. Prawdopodobnie teologia bóstwa Jezusa zawarta w Ewangelii Jana, współczesnej Ceryntowi, była skierowana przeciw jego błędom chrystologicznym.

[7] Zob. Ap 22,20; 1 Kor 15,51-54, 1 Tes 4,13-18.