1 LIST JANA - SPOTKANIE DRUGIE

1 J 1,1-2,2

⁽¹⁾ Piszemy wam o Słowie życia, o tym, które było od początku, któreśmy słyszeli i widzieli na własne oczy, w któreśmy się wpatrywali i którego dotykały nasze dłonie. - ⁽²⁾ Życie to objawiło się, a my widzieliśmy je i dlatego dajemy świadectwo i głosimy wam życie wieczne, które było u Ojca, a nam się objawiło. - ⁽³⁾ To, cośmy widzieli i słyszeli, głosimy również wam, abyście i wy mieli z nami łączność. A nasza łączność jest [łącznością] z Ojcem i Synem Jego Jezusem Chrystusem. ⁽⁴⁾ A piszemy po to, aby radość wasza była pełna. ⁽⁵⁾ A takie jest orędzie, które słyszeliśmy od Niego i wam głosimy: Bóg jest światłością i nie ma w Nim żadnej ciemności. ⁽⁶⁾ Jeżeli mówimy, że mamy z Nim łączność, a chodzimy w ciemności, to kłamiem y i nie postępujemy zgodnie z prawdą. ⁽⁷⁾ Jeżeli zaś chodzimy w światłości, tak jak i On jest w światłości, to wtedy pozostajemy w łączności ze sobą, a krew Jezusa, Jego Syna, oczyszcza nas z wszelkiego grzechu. ⁽⁸⁾ Jeżeli mówimy, że nie mamy grzechu, to sami siebie zwodzimy i nie ma w nas prawdy. ⁽⁹⁾ Jeżeli wyznajemy nasze grzechy, to On jest tak wierny i sprawiedliwy, że odpuści nam grzechy i oczyści nas z wszelkiej nieprawości. ⁽¹⁰⁾ Jeżeli mówimy, żeśmy nie zgrzeszyli, to czynimy Go kłamcą, a wtedy nie ma w nas Jego słowa.

⁽¹⁾ Dzieci moje, piszę wam, abyście nie grzeszyli. Gdyby jednak ktoś zgrzeszył, to obrońcę mamy u Ojca, Jezusa Chrystusa, Sprawiedliwego. ⁽²⁾ On właśnie jest ofiarą przebłagalną za nasze grzechy, nie tylko zresztą za nasze, lecz również za grzechy całego świata.

1.      Jaki jest nastrój i ton fragmentu: uczony? Ojcowski? Dyplomatyczny? Przyjazny? Nabożny? Oficjalny? Ciepły? Trzeźwy? Surowy? Zawiły?

2.      Dlaczego Jan akcentuje swoją bezpośrednią styczność z Jezusem? Jakimi słowami to czyni?

3.      Czym jest „uczestnictwo”[1] („łączność”, „społeczność”, „wspólnota”) o której pisze Jan?

4.      Czego dowiadujemy się o Bogu?

5.      Czego dowiadujemy się na temat grzechu?

6.      Czytając między wierszami, spróbuj określić, co głosili fałszywi nauczyciele[2] (w. 6, 8, 10)? Jak Jan odpowiada na każde z tych twierdzeń?

7.      Jak na podstawie wersetów 7, 9 oraz 2,1-2 wyjaśniłbyś istotę bliskiej więzi z Bogiem?

---

[1] Słowo społeczność (koinonia) w klasycznej grece było najpełniejszym określeniem związku małżeńskiego – najintymniejszej więzi człowieka z człowiekiem. Oznaczało on także udział (uczestnictwo) w ogólniejszym sensie, tak jak ma to miejsce obecnie w przypadku wspólników w firmie lub spółce akcyjnej. Wreszcie koinonia dotyczyła stosunku człowieka do Boga. Epiktet wyraził się o religii jako o dążeniu do posiadania koinonii z Zeusem.

W Nowym Testamencie słowo koinonia występuje 19 razy. Analizując kontekst tego słowa, dostrzegamy jak wiele obejmuje wspólnota, która powinna charakteryzować życie chrześcijanina.

Koinonia - to dzielenie się przyjaźnią i przebywanie w towarzystwie innych ludzi (Dz 2,42; 2 Kor 6,14). Interesujące jest to, że przyjaźń ta opiera się na wspólnej wszystkim chrześcijanom wiedzy (1J 1,3). Tylko ci, którzy są przyjaciółmi Chrystusa, mogą naprawdę żyć w przyjaźni ze sobą.

Koinonia - to dzielenie się z tymi, którzy są mniej szczęśliwi. Trzykrotnie Paweł używa tego słowa w związku z kolektą, jaką zbierał w zborach dla biednych w Jerozolimie (Rz 15,26; 2 Kor 9,13; Hbr 13,16). Zatem, wspólnota chrześcijańska ma swój wymiar praktyczny.

Koinonia - oznacza "społeczność w ewangelii" (Flp 1,5). Paweł dziękuje Filipianom za ich partnerstwo w pracy ewangelizacyjnej.

Życie chrześcijańskie to również koinonia w wierze. Chrześcijanin nigdy nie jest jednostką wyizolowaną. Jest jednym spośród wielu wierzących.

W życiu chrześcijańskim występuje koinonia (wspólnota) Ducha (2 Kor 13,14; Flp 2,1). Chrześcijanin żyje w obecności, pod przewodnictwem i pomocną opieką Ducha Świętego.

Chrześcijanin doświadcza też koinonii z Chrystusem (1 Kor 1,9). Wspólnota ta wyraża się szczególnie w czasie Wieczerzy Pańskiej (1 Kor 10,16). Kielich i chleb to najważniejsza koinonia z ciałem i krwią Chrystusa. W tym przymierzu chrześcijanie odnajdują Chrystusa i siebie nawzajem. A co za tym idzie, ta wspólnota z Chrystusem daje też chrześcijaninowi przywilej uczestniczenia w Jego cierpieniu (Flp 3,10). Cierpiący chrześcijanin odnajduje swą radość w tym, że dzieli to cierpienie z Chrystusem.

Życie chrześcijańskie wyróżnia się koinonią z Bogiem (1 J 1,3). Trzeba jednak mieć świadomość tego, że wspólnota ta jest uwarunkowana etycznie, gdyż nie jest ona przeznaczona dla tych, którzy wybrali chodzenie drogą ciemności (1J 1,6). Chrześcijańska koinonia stanowi więzy, które łączą chrześcijan ze sobą nawzajem, z Bogiem i z Chrystusem.

Źródło: William Barclay (New Testament Words), za: „Chrześcijanin”, nr 05-06/1997

[2] W rozważanym fragmencie pojawiają się trzy fałszywe twierdzenia, które Jan obala („Jeśli powiemy”). „Jeśli powiemy, że mamy z Nim uczestnictwo, a chodzimy w ciemności…” Fałszywi nauczyciele twierdzą, że możliwa jest jedność z Bogiem przy jednoczesnym trwaniu w grzechu. „Jeśli powiemy, że grzechu nie mamy…” Fałszywi nauczyciele zaprzeczają istnieniu grzechu. „Jeśli powiemy, że nie zgrzeszyliśmy…” Fałszywi nauczyciele twierdzą, że nie tylko obecnie są bez grzechu (w. 8) – nie mają grzesznej natury, ale wręcz nigdy nie zgrzeszyli – nie są winni grzesznych czynów.