środa, 7 września 2016

EWANGELIA JANA - SPOTKANIE 15

JEZUS O SOBIE I TYCH, KTÓRZY WIERZĄ W NIEGO
Jana 14,1-14

1.       Kto jest pocieszany, a kto pocieszający? Jak się to ma w kontekście nadchodzących wydarzeń?
2.       Jakie swoje dzieło wobec uczniów zapowiedział Pan Jezus? Czym jest „dom Ojca”?
3.       Jak rozumieć określenie „wiele mieszkań[1]”, które Jezus obiecuje przygotować swoim uczniom?
4.       Czy słowa Jezusa: „Idę przygotować wam miejsce (…) przyjdę i wezmę was do siebie” odnoszą się do miejsca zwanego Niebem, czy też chodzi o „miejsce”, które nastanie już wkrótce, gdy uczniom zostanie dany Duch Święty?
5.       Jak inaczej można wyrazić słowa skierowane przez Jezusa do Tomasza[2]?
6.       Aluzja do jakiego fragmentu ze ST[3] może kryć się w przytoczonym przez Jana pytaniu, które zadaje Filip (w.8)?
7.       Jakim tonem wypowiada Jezus słowa z wersetów 9-14? Jak wypowiedzi te łączą się z J 1,18?
8.       Jakie obietnice daje Jezus uczniom w wersetach 12-15?
9.       Do jakich „większych” dzieł[4] jesteśmy powołani?

OBIETNICA DUCHA ŚWIĘTEGO I CIĄG DALSZY MOWY O ODEJŚCIU
Jana 14,15-26

1.       Porównaj stwierdzenie Jezusa z w. 15 z tekstami ST: Wj 20,6; Pwt 5,10.29; 6,5; 11,1.13.22; 13,3-4; 19,9; 30,6.14.
2.       Co wiemy o Duchu Świętym? W którym wcześniejszym fragmencie Ewangelii Jana Jezus mówił o Duchu Świętym[5]?
3.       Jakie jest tło (znaczenie) określenia Pocieszyciel[6], które zostało użyte wobec Ducha Świętego?
4.       Jaka ma być zapowiedziana przez Jezusa relacja uczniowie–Duch Święty?
5.       Pod jakim względem lepiej jest dla uczniów, że Jezus ich opuści (w. 28)?
6.       Jaką prawdę Jezus stara się do skutku wpoić uczniom (w. 15, 21, 23-24)?
7.       Sparafrazuj werset 27 własnymi słowami. Wyraź go tak, aby był zrozumiały na Twoich znajomych, którzy nie czytają Biblii.
8.       Kim jest władca tego świata? W jakim kontekście Jezus o nim mówi?
9.       W czym przejawiała się determinacja Jezusa?

ZASTOSOWANIE

Czy w Twojej pielgrzymce duchowej dotarłeś już do punktu, w którym możesz uznać Jezusa za „drogę, prawdę i życie”?

[1] W stwierdzeniu chodzi o zaakcentowanie nie tyle odrębności wydzielonych miejsc do mieszkania, ile obfitości miejsca, którego wystarczy dla wszystkich wierzących w Jezusa.
[2] Słowo „droga” w wielu tekstach żydowskich oznaczało sprawiedliwy sposób postępowania, tutaj może jednak nawiązywać do Izajaszowej drogi powrotnej do Nowej Jerozolimy, która wiodła przez pustynię. W takim przypadku na pierwszy plan wysuwałaby się wyrazistość użytego obrazu. Odpowiedź, której Jezus udzielił Tomaszowi brzmiałaby: Ojciec jest miejscem, do którego ja zmierzam, ja zaś jestem drogą, którą możecie tam dotrzeć.
W okresie późniejszym „prawda” stała się żydowskim tytułem Boga, nie ma jednak pewności, czy był on już wówczas stosowany. Główny sens wersetu polega na tym, że Jezus stanowi ucieleśnienie prawdy, Bożej wierności przymierzu, która w ST wyrażała się Jego słowem. Podobnie jak judaizm podkreślał, że jest tylko jeden Bóg i jedna właściwa droga – Jego Prawo. Jezus stwierdza tutaj, że jest On jedyną drogą prowadzącą do jedynego Boga.
[3] Zob. Wj 33,18 (prośba Mojżesza, by mógł ujrzeć Bożą chwałę).
[4] Słowo „dzieła” może odnosić się do uczynków sprawiedliwości, jak to ma miejsce w judaizmie(np. J 8,39) lub do cudów dokonywanych przez Jezusa (J 5,17; 10,32), albo do jednego i drugiego. Dzieła te są ilościowo znacznie większe, ponieważ dzieło Chrystusa zostanie pomnożone przez wszystkich Jego wyznawców.
W ST „imię” oznacza reputację lub godność, gdy zaś Bóg działał „ze względu na swoje imię” oznaczało to, że broni czci należnej Jego Imieniu. Zwrot „W imię Boga” mógł odnosić się do Jego przedstawiciela, który podejmuje działania w Jego sprawie (Wj 5,23; Pwt 18,19-22; Jr 14,14-15), zgodnie z Jego poleceniem (Pwt 18,5.7), z Jego pomocą (Ps 118,10-11; Prz 18,10) lub posługuje się Jego imieniem, by dokonać cudownych dzieł (2Krl 2,24). Wzywanie Bożego imienia w modlitwie oznaczało po prostu zwracanie się do Niego (1 Krl 18,24-26.32; 2Krl 5,11; Ps 9,2; 18,49).
[5] J 7,37-39. Osoba Ducha Świętego pojawia się także w innych fragmentach: J 1,32.33; J 3,5.6.8.34.
[6] Termin paraklētos został zaczerpnięty z języka prawniczego i stosowany był znaczeniu: „obrońca”, „adwokat”, „wstawiający się za kimś”.
Autor: o

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)