EWANGELIA JANA - SPOTKANIE 12

WSKRZESZENIE ŁAZARZA  
Jana 11,1-44

1. Co wiemy o Marcie i Marii z Betanii[1] w oparciu o inne fragmenty NT[2]? Jaka relacja łączyła Martę, Marię i Łazarza z Jezusem? 
2. Jakie cuda dokonane przez Jezusa podczas Jego publicznej służby zostały opisane przez Jana[3]? 
3. Jakie obawy towarzyszą uczniom Jezusa w związku z Jego zamiarem udania się do domu Łazarza (w. 8 i 16)? Jak Jezus odpowiada na te obawy?
4. Jak rozumieć przypowieść Jezusa z w. 9-10[4]?
5. Porównaj rozmowę Jezusa z Martą i Marią. Czego dowiadujemy się o Marcie z przebiegu rozmowy z Jezusem?
6. Przypomnij sobie wszystkie „JA JESTEM” z mów Jezusa zapisanych w Ewangelii Jana[5].
7. Co to znaczy, że Jezus jest zmartwychwstaniem i życiem? Czym jest prawda o zmartwychwstaniu (zob. Ap 20,11-15)? 
8. Czego dowiadujemy się o zwyczajach pogrzebowych Żydów[6]? Jakiej postawy wobec śmierci chrześcijan uczy Biblia[7]? 
9. Czego dowiódł Jezus wskrzeszając Łazarza? 
10. Przypomnij sobie o innych wzbudzeniach z martwych, których dokonał Jezus[8]. 
11. Jaki był skutek cudu wskrzeszenia Łazarza? 

ZMOWA W CELU ZABICIA JEZUSA  
Jana 11,45-57

1. Co jest przedmiotem troski Wysokiej Rady[9]? 
2. Jakie rozwiązanie proponuje Kajfasz? 
3. Jak Jezus reaguje na te okoliczności?
4. Co stanowi przedmiot dociekań tłumów zgromadzonych w Jerozolimie oczekujących na Paschę? 

ZASTOSOWANIE

Gdybyś potraktował relację o wskrzeszeniu Łazarza jako przypowieść o nowym życiu w Chrystusie, gdzie byłoby w niej miejsce dla Ciebie: cięgle w grobie? Już wskrzeszony, ale jeszcze w płótnach pogrzebowych? Wskrzeszony i wyswobodzony z płócien?

[1] Betania to wioska leżąca w odległości 3 km na wschód od Jerozolimy.

[2] Zob. Łk 10, 38-42; Mk 11,11; Łk 24,50

[3] Wcześniejsze rozdziały opisują sześć cudów: przemiana wody w wino (J 2,1-11), uzdrowienie syna urzędnika królewskiego (J 4,46-54), uzdrowienie sparaliżowanego od 38 lat (J 5,1-15), rozmnożenie pokarmu (J 6,1-14), chodzenie po wodzie (J 6,15-21) i uzdrowienie niewidomego od urodzenia (J 9,1-12).

[4] Możliwe wyjaśnienie jest takie: Chodzenie w świetle jest chodzeniem w woli Bożej. Jezus chodził w doskonałym posłuszeństwie Ojcu i nie istniało zagrożenie, że zostanie zabity przed wyznaczonym czasem. Osoba, która chodzi w nocy, to ktoś, kto nie jest wierny Bogu (nie polega na Bogu), żyje po swojemu. Łatwo takiej osobie się potknąć, bo nie posiada ona Bożego prowadzenia, które jak światło oświetlałoby ścieżkę życia.

[5] W Ewangelii Jana zapisanych jest siedem takich wypowiedzi Jezusa:

- „Ja jestem chlebem życia” (J 6,35)

- „Ja jestem światłością świata” (J 8,12)

- „Ja jestem bramą (drzwiami) dla owiec” (J 10,7)

- „Ja jestem dobrym pasterzem” (J 10,8)

- „Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem” (J 11,25)

- „Ja jestem drogą, prawdą i życiem” (J 14,6)

- „Ja jestem krzewem winnym” (J 15,1)

[6] Odwiedzanie i udzielanie pociechy ludziom, którzy utracili bliskich, w dniach bezpośrednio następujących po śmierci krewnego, było istotnym elementem żydowskiej pobożności. Sąsiedzi zmarłego przygotowywali pierwszy posiłek po pogrzebie. Rodzina zmarłego pierwszy tydzień żałoby spędzała we własnym domu. Żałobnicy siedzieli na podłodze i przyjmowali odwiedzających ich przyjaciół. Obyczaj ten, zwany sziwah (od „siedmiu” dni), jest nadal praktykowany w judaizmie i pomaga w uwolnieniu się do smutku. Zmarłych chowano w pieczarach, w tym samym dniu, w którym nastąpił zgon. Ciało zawijano w lniane prześcieradła i kładziono na posadzce w przedsionku grobowca. Ciało było ściśle owinięte, by kończyny pozostały wyprostowane; owijano też policzki, aby usta zmarłego były zamknięte. Po upływie roku, gdy ciało zmarłego uległo już rozkładowi, członkowie rodziny zmarłego wracali, by umieścić jego kości w specjalnej skrzyni, którą umieszczano w zagłębieniu w ścianie grobu.

[7] Zob. 1 Tes 4,13-18.

[8] Mt 11,5; Mk 5,22-42 (córka Jaira/ Jairosa), Łk 7,11-17 (młodzieniec z Nain).

[9] Wysoka Rada (Sanhedryn), czyli elita żydowska, którą tworzyli zwierzchnicy religijni, faryzeusze i uczeni w Piśmie. Sanhedryn sprawował najwyższą władzę religijną i sądowniczą w ówczesnej strukturze społeczno-politycznej. Obradom Sanhedrynu przewodniczył najwyższy kapłan, którym w tym czasie był Józef Kajfasz, który sprawował swój urząd dłużej niż jakikolwiek inny arcykapłan w I wieku po Chrystusie (18-36 r po Chr.). Rzymianie (jako okupanci) decydowali o obsadzie tego stanowiska.