PAWEŁ APOSTOŁ
- Porównaj początek listu Pałwa do Galacjan z innymi listami kierowanymi do kościołów.
- Jakimi określeniami Paweł przedstawia sam siebie w liście?
- Kim są apostołowie? Czy służba apostolska odnosi się tylko do czasów Jezusa i nowotestamentowego Kościoła?
- Kim są „bracia”, których Paweł wymienia we wstępie listu?
- Czym jest łaska i pokój, którymi Paweł pozdrawia adresatów?
- O jakim aspekcie śmierci Jezusa wspomina Paweł (w.4)?
- Czym jest „obecny zły świat” („obecny zepsuty wiek”)?
Greckie słowo „apostolos” oznacza posłańca, delegata, ambasadora, delegata, kogoś kto został wysłany, upoważniony i autoryzowany przez kogoś innego, by go reprezentował i wypełniał jego wolę i realizował jego cele. Posłany pozostaje w jedności z tym, który go posłał (za: K. Conner, Kościół w Nowym Testamencie, Wrocław 2001, s. 166).
Apostołowie w Biblii:
12 apostołów Baranka (Ap 21,14; Łk 6,12-16; Mk 3,16-19; Mt 10,2-4; Dz 1,3; Dz 1,15-26): Piotr, Jakub, Jan, Andrzej, Filip, Bartłomiej, Tomasz, Mateusz, Jakub (Syn Alfeusza), Szymon (zwany Gorliwy), Judasz (Jakubowy) i Judasz Iskariota którego zastąpił Maciej (Dz 1,26). Tych dwunastu zostało powołanych i wyznaczonych przez Pana przed dziełem krzyża, byli nauczani przez Niego i towarzyszyli Mu w Jego ziemskiej służbie. Byli naocznymi świadkami Jego życia, ukrzyżowania i zmartwychwstania.
Paweł z Tarsu (Rz 1,1; Ga 1,1.15; 1Kor 1,1; Ef 1,1; 2Kor 1,1; Kol 1,1; 1Tm 1,1; 2Tm 1,1; Tyt 1,11)
Jakub, brat Pański (Dz 1,14; 1Kor 15,7; Ga 1,19.2,9)
Barnaba z Cypru (Dz 4,36, 11,22-30, 13,1-4, 14,4.14, 1Kor 9,6)
Apollos z Aleksandrii (Dz 18,24-28; 1Kor 4,6-9)
Andronik i Junias (Rz 16,7)
W świetle Pierwszego Listu Pawła do Tesaloniczan, można wnioskować, że do grona apostołów zaliczani są współpracownicy misyjni Pawła: Tymoteusz i Sylas (Sylwan), zob. 1Tes 1,1. 2,6
Łaska
Ponad dwie trzecie (100 ze 154) przypadków użycia w NT słowa charis, tłumaczonego jako „łaska” pojawia się w tekstach Pawła. Najczęściej pojawia się w Liście do Rzymian (dwadzieścia trzy razy). Określenie łaska Paweł łączy z osobą Boga i Chrystusa (2Tes 1,12; Rz 16,20; 1Kor 16,23; 2Kor 13,13), ze zbawieniem (Ef 2,5), darami Ducha (Rz 12,6-8).
Pokój (gr. eirēnē) W myśli greckiej, „pokój” jest słowem relacyjnym, mówiącym o stanie obiektywnej zgody, prowadzącej do harmonijnych relacji pomiędzy ludźmi lub narodami. Dzieło pokoju (Rz 5,1.10) jest zwrócone ku Bogu, z którym ludzkość jest w niezgodzie. Słowo pokój, w pozdrowieniach Pawła, występuje najczęściej ze słowem „łaska” oraz ze słowem „miłosierdzie” (1Tm 1,2; 2Tm 1,2).
„Te dwa słowa, łaska i pokój, streszczają w sobie całe chrześcijaństwo. Łaska skrywa w sobie odpuszczenie grzechów, a pokój – uciszone i radosne sumienie. Gdyż nie można mieć spokojnego sumienia, dopóki grzech nie zostanie przebaczony”
– Marcin Luter, Komentarz do Listu do Galatów
Greckie słowo wiek (aiōn) nie oznacza okresu czasu, lecz porządek, system czy stan rzeczy, a dokładniej dzisiejszy porządek świata, nad którym czuwa szatan (zob. 2Kor 4,4; Rz 12,2; 1J2,15). „Obecny wiek” to suma wszystkich myśli i wartości obowiązujących w naszym świecie. Żydzi dzielili historię na dwa główne okresy – okres obecny, w którym Izrael znajdował się pod panowaniem wrogich narodów, i czas przyszły – kiedy Bóg obejmie panowanie. Biblia mówi o dwóch „wiekach” na ziemi: „wieku obecnym”, zepsutym pod władzą szatana, oraz o „wieku przyszłym”, który został zainaugurowany przez przyjście Chrystusa, lecz jego pełnia nastanie, gdy zasiądzie On za tronie jako Król (zob. 1Kor 15,24; Hbr 2,8; Ap 19,15-16). Chrześcijanie należą do wieku przyszłego, który jeszcze w pełni nie nastał (Kol 1,12).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz