Tekst
rozważany: Rdz 1,1-2,25
1.
Jaką prawdę o Bogu podkreśla przeczytany
fragment?
2.
Co
jest cechą charakterystyczną dzieła Boga opisanego w tym fragmencie?
3.
Jakie
wspólne elementy dostrzegasz w każdym z sześciu dni stworzenia?
4.
Ile
czynów stwórczych Boga zawartych jest w tekście? Wymień je. Czy dostrzegasz coś
szczególnego (może zaskakującego) w kolejności tych dzieł?
5.
Czego
dowiadujemy się o człowieku?
6.
Jak
możesz zastosować poznane prawdy w swoim życiu?
Bóg – Stwórca
Iz
44,24
Ps
33,6-9
„Na
początku Bóg stworzył niebo i ziemię” (Rdz 1,1)
Użyte
w tekście hebrajskim czasownik „bara” (stworzył) nigdy nie występuje w
połączeniu z jakąś materią, z której coś się tworzy, lecz zawsze określa powoływanie
czegoś do istnienia z niczego.
Bóg w dziele stworzenia:
-
mówi
-
oddziela
-
nazywa
-
widzi
-
błogosławi
-
odpoczywa
Człowiek w Bożym planie
-
Czym różni się opis stworzenia człowieka od opisu stworzenia pozostałych dzieł
Boga?
-
Co Bóg mówi o człowieku? Co mówi do człowieka?
Adam[1]
Pismo
Święte wywodzi słowo adam (אדם) od słowa adama (אדמה) – ziemia, gleba.
W Rdz 2,7 pojawia się bardzo ciekawa gra słów związana z tą etymologią. Mówi się tam, że Pan Bóg stworzył Adama z adama, z prochu ziemi. Ta figura stylistyczna jest praktycznie nie do oddania w języku polskim, gdyż aby ją przekazać, trzeba by po polsku przetłumaczyć: Pan Bóg stworzył ziemianina z ziemi – co brzmiałoby dosyć dziwnie. W takich miejscach uwidacznia się piękno języka oryginalnego Biblii i pewien stopień jego nieprzekładalności na języki współczesne.
W Rdz 2,7 pojawia się bardzo ciekawa gra słów związana z tą etymologią. Mówi się tam, że Pan Bóg stworzył Adama z adama, z prochu ziemi. Ta figura stylistyczna jest praktycznie nie do oddania w języku polskim, gdyż aby ją przekazać, trzeba by po polsku przetłumaczyć: Pan Bóg stworzył ziemianina z ziemi – co brzmiałoby dosyć dziwnie. W takich miejscach uwidacznia się piękno języka oryginalnego Biblii i pewien stopień jego nieprzekładalności na języki współczesne.
Ewa[2]
W
Rdz 3,20 czytamy: Mężczyzna dał swej żonie imię Ewa, bo ona stała się matką
wszystkich żyjących. Autor biblijny na zasadzie skojarzenia brzmienia
wywodzi imię Ewa (hebr. chawwa חוה)
od czasownika oznaczającego życie (hebr. chaja חיה). Stąd imię Ewa tłumaczone bywa jako „żyjąca”
lub częściej „dająca życie”, „dawczyni życia”: od Ewy według opowiadania
biblijnego wywodzą się bowiem wszyscy ludzie. W Septuagincie – greckim
przekładzie Biblii – Ewa nazwana jest wprost „Życiem” (gr. Ζωή, czyt. zoe),
przez co starożytny tłumacz zachował grę słów oryginału: „Adam nadał swej żonie
imię Życie, bo ona stała się matką wszystkich żyjących”.
Zadanie do wykonania
Przeczytaj
tekst: Rdz 3,1-4,26
Przepisz
wybrany fragment powyższego tekstu i sparafrazuj
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz